Sıkı durun…

Bu söyleyeceğim şaka değil…

Dalga geçme değil…

Yalan hiç değil…

Alayköy Sanayi Bölgesi’nde yaşayan aileler çocukları için oyun parkı talep ediyor…

Alayköy Belediyesi’nden…

Nasıl bir şey bu?

Farkında mısınız?

Babalar gelmiş önce ağıl bölgesine…

Evlenmiş…

Sonra çocuklar olmaya başlamış…

Sonra buna yönelik ihtiyaçlar doğmaya başlamış…

Mesela, okul servisleri, ağıl bölgelerinden çocukları alarak, okula götürüyor…

Ya da…

Anneler…

O ortamda çocuklarını büyütmeye çalışıyor.

Bilmiyorum…

Gerçekten bilmiyorum ama…

“Ağıl bölgesinde aile barındırmak” var mı ağıl bölgeleri tüzüğünde?

“Konut amaçlı” kullanılabilir mi?

“

Düşünün tekrar…

Ağılınız var…

Yardımcıya ihtiyacınız var…

Eyvallah…

Yurt dışından bir işçi getirdiniz…

Sonra o eşini getirdi…

Ya da burada eş buldu…

Ağılın hemen yanında oturmasına izin var mı?

Dahası…

Tamam, anlıyorum…

Hayvanlar doğuracak, sabah işi var…

Birinin ağılda kalması gerekiyor…

Bu bahane, insanların ağıllarla yan yana yaşamasına neden oluyor…

Bir ayıp, katlanarak büyüyor

Bunu hazmedemem…

Yıllardır bu ülkede, “ağıllar köy dışına çıkarılsın” diye kavgalar var…

Ağıllar, Kıbrıslı Türklerin yaşadığı köylerin dışına alınırken…

Bu kez de “ağılkentler” oluşmaya başlıyor…

Türkiye’den gelen işçiler…

Filipinlerden gelen işçiler…

Vietnam’dan gelen işçiler…

Yıllardır “biz kendimize, kendi insanımıza” layık görmediğimi…

Bugün, onlarca köyde oluşan ağıl bölgelerinde, emekçi insanlara yaşatıyoruz.

Biz yaşamıyoruz diye de, hayat normal akıyor…

Hiç de insani değil

Bu sayfadaki belgeyi iyi okuyun.

Bu ayıp bizim aslında…

Bu ayıp da, normalleştirdiğimiz bir olayın son noktasıdır.

İnsanlar…

“Kendilerini hayvanlardan” korumak için önce ağıl bölgesi istiyor…

Sonra, orada “başka bir insan grubu” oluşuyor…

Sonra o insanların” insanca” talepleri ortaya çıkıyor.

Ama, “hayvanlar” bizim dibimizde olmadığı için, sorun yok sanıyoruz…

Şimdi…

Sadece Alayköy’de değil…

Onlarca köyde, hayvancılık sektörü içerisinde insanlar “bizim kendimize layık görmediğimiz” hayvanlarla iç içe yaşama devam ediyor.

Bu insanlar, bu yaşama layık mı?

Bence değil.

Bunu da hanemize “ayıp” olarak yazabiliriz.

“Hani denetim, nerde bu devlet? Kuralları kim denetleyecek?” diye sormuyorum…

Kimsenin umurunda olduğunu da düşünmüyorum.

Gerçekten birinin umurunda olsaydı…

Böyle gayri insani bir durum ortaya çıkmazdı…