İktidara kim gelirse gelsin çözülmeyen sorunlarımız var.
Bir de ithal ettiklerimiz.
Yolların durumundan, hastanelerden, kamu hizmetlerinin yetersizliğinden şikayet eder dururuz sürekli ama mesela trafikte kendi kendine yapılan kazaları konuşmayız hiçbir zaman.
Kasıtlı bir şekilde saklıyoruz suçlarımızı.
Oysa suçun büyük bölümünün kaza yapanlarda olduğunu çok iyi biliyoruz.
Ölümcül hataları bile es geçip gidiyoruz.
Sadece trafikte mi?
Soyguncuyu affediyor, rüşvetçiyi yargılamıyoruz. Bu ülkeyi tarumar edenlere bedel ödetmiyoruz.
Geleceğimizin ne olacağını bile doğru dürüst sorgulayamıyoruz.
En uzun tartışmamız bir hafta sürüyor.
Sonra hemencecik unutuyoruz.
Unutmak ne kelime hafızamızdan çıkarıyoruz.
Belki de öyle işimize geliyordur.
Bu ucube statükonun yaratıcısı ve bekçisi biziz aslında.
Politikacıya oy rüşveti vererek karşılığında çocuğumuzun işe alınmasını istiyoruz.
Sadece bununla kalsak ne ala.
Devlet dairesinde torpil, devlet tarlasından hisse, devlet imkanlarından pay talep ediyoruz.
Yıllarca “Türkiye’den en iyi para dilenen kimdir” diye bakıp da oy vermedik mi?

****

Herkes bu ucube statükonun değişmesini istiyor ama herkes değişimin kendisinden başlamasını istemiyor.
Bunun adı nedir öyleyse?
Kimileri “herkes bireysel çıkarını düşünür” diyor.
Bireysel çıkarlarımızın peşinde memleketi bu hale getirmedik mi?

****

Yıllarca yaşadığımız sorunlar vardır.
Nerdeyse çözüm yollarını ezberlediğimiz konular.
Çözemediğimiz için kronikleşen ve bir rende gibi bizi törpüleyen sorunlar.
Son günlerin modasıdır bütün sorunlarımızı ithal sayarız.
İrade koyup çözmek için de en küçük bir çaba sarf etmeyiz.
Gönüllü bir teslimiyetçilikle aslında biz kendi kendimizi tüketiyoruz bu topraklarda.
Hem de gelecek nesilleri tehlikeye atarak.

***

Bizden önceki nesiller kıt kanaat koşullarda, elde silah, kan vererek, can vererek korudular soylarını ve bize devrettiler bu kutsal görevi.
Biz tarihi görevimizi yerine getirebilecek miyiz?
O kadar çok yıldım ve o kadar çok umutsuzum ki…
“Bizden sonrası yok olacak” diye korkuyorum…