Sevgili doktorum…

Sen yaşama bir daha geri dönmemek üzere veda ederken, ölüm haberini, çok uzaklarda, günlük yaşamımızda bir alışkanlık olarak içselleştirmiş olduğumuz sanal ortamlardan birisini kurcalarken öğrendim.

Biliyorum, sen enformatik çağın en ilkel olanına, tellalların ve davulcuların, “şeherin” sokaklarında ve meydanlarında, çağrılar, ilanlar ve reklamları yaptığı zamanlardan kopup gelen, aramızda en eski bilir-kişilerden birisiydin. Eskiden olsaydı, ölüm haberin, kim bilir, kaç gün, kaç hafta ya da ay sonra ulaşırdı buralara.

Yalnızca iletişim çağının mı geçmişine gelmişine tanıklık ettin?

Bir aktörü olduğun Kıbrıs siyasal tarihinin de yakın tanıklarından birisiydin Doktorum.

İyi ki aramızdan kopup gitmezden önce konuştuklarının pek çoğunu kitaba dökebildin.

Yazdıklarının, ileride pek çok siyasi araştırmacıya da kaynak olacağı kanısındayım.

***

Her kişi kendi yaşamının etiketini, kimliğini taşır. Kimsemiz de “anadan doğma” doğrulara sahip olamayız hayatta. Devletin resmi okullarındaki eğitimden, ailemizde, yakın çevremizde ve nihayet edindiğimiz arkadaş-dost-yoldaş çevresinde, yeniden yoğurup şekillenen düşüncelerimize göre bir rutin yaşamın içine sokuluruz ya da gireriz.

Doktorum; sanırım hem senin kuşağının ve hem de benim kuşağımın Kıbrıslılarının siyasi görüşleri de, üç aşağı beş yukarı böyle bir rotayı takip etti.

Her ikimiz de adaya sıkışmışlıktan kaynaklı olabileceksiyasi görüşlerimize ve dolayısıyla yaşamımıza etki edecek düşüncelerimize, Türkiye’deki üniversite yıllarımızda şekil verdik. Şekil vermekten öte siyasi meşrebimizin kaynağında senin 68’liliğin ve benim de onun devamı olan 78’liliğim vardır.

Epey geç de olsa, bir derginin, Poli’nin yazı kurulunda teşrik-i mesai yaparak, birbirimizi yakından tanıma fırsatı bulduk. Kıbrıs’ın yakın siyasi tarihine dair, yaşamından kaynaklı bir siyasi hazine sakladığını ancak bu yıllarda fark edebildim.

…………………………………………..

Altmışıma bir yıl kala öğrendiğim şu ki;

Her geçen yıl yaşama dair yaptığım muhasebede, hep yapmak isteyip de yapamadıklarıma, belki de mevcudundan daha iyisini neden yapamadığıma yanarım be doktor…

Neden sanki kendimi yazmaya başladım şimdi.

Ölen sen ve sana dair bir şeyler yazmam gerekiyor. Ama insanoğlu bu ya… Bir şekilde olayların merkezine hep kendisini koymaya alışmış.

Galiba Kıbrıs gibi küçük bir ada olunca, bu daha çok yer ediyor insanın dilinde, yazısında ve belleğinde. Daha çoknükseden bir nakarata dönüşüyor adeta ben merkezciliğimiz…

“Ben de yazdım”

Belki de kitabının adını, biraz da ironi olsun diyeböyle koydun.

İnsan, yalnızca teorik eğitimden değil, aynı zamanda ve daha çok yaşamındaki hatalarından ders çıkararak öğrenir.

Doktorum, yaşamımız boyunca hepimiz hatalar yapar, pişmanlıklar duyacağımızı siyasi kararlara düşer ve fakat bunları da bir şekilde fazla açık etmek istemeyiz.

Sanırım biraz da bu nedenledir ki; pek çok insan kendi biyografisini yazarken, geçmişinde kendi eksikliğini ve zayıflığını ele verecek olayların üzerine örtü çeker. Hiç yaşanmamış gibi yapar ve yazmaz. Ya da “yazar gibi yapar” ve kendini aklayacak bambaşka şeyler anlatır. Ancak kitabında kendime göre çok önemli saydığım o kadar çok olayı, o denli yalın bir dille anlatmışsın ki… Bunu yaparken de okura kendini eleştirmesi için de kapıyı o denli aralık bıraktın ki doktorum...

Bütün bunlar beni yazdığın olayların doğruluğuna ikna etmeye yetti sanırım…

Bu aynı zamanda cesaret isteyen bir işti. Elbette sen bunu sağda solda konuşarak değil de yazarak ortaya koydun. Doktorum,bütün bunlarıyüzüne söylemek isterdim, ama olmadı ve bundan sonra olması mümkün de değil. Çünkü dediğim gibi, “ben de yazdım” deyip, sonra da çekip gittin.

Pek çok paragrafını altını çizerek okuduğum kitabına dair sen hayatta iken tartışmak, bir eleştiri yazısı yayınlamak isterdim. Sen gittin ve ne yazık ki yazmış olduğum gibi birinci olanağı artık yitirdim. Dilerim ikincisi gerçek olur.

Değil mi ki şair mısrasına; “her ölüm erken ölümdür” diye yazmış…

Işıklar içinde kal doktorum…