Sendikalar ile hükümet bir uzlaşmaya vardı.

Kamuoyunda algı şu oldu;

Sendikalar kaybetti, hükümet kazandı.

Dün itibarı ile elde bir kazanan bir de kaybeden taraf var.

Sığ düşünce ve değerlendirmenin girdabında kazananların sevineceği, kaybedenlerin üzüleceği bir ortama girdiğimiz aşikardır.

Ötesinde, kazananlar tebrikler kabul edip “nasıl da kaybedenleri alt ettiklerine” ilişkin methiyeler duyacaklar, kaybedenler ise ağır eleştiriler ve belki de küfür işitecekler.

Ardından Çarşamba günü on üçüncü maaşlar ödenecek, herkes yeni yıl telaşına girecek ve bu konular da unutulup gidecek.

Nereye kadar?

Ta ki başımıza yeni felaketler gelinceye kadar.

***

Sendikaların kaybettiği, hükümetin kazandığı bu kavgada halın durumu ne oldu?

O lanet yolda canlarını verenler, ağır yaralanıp katlanması zor acılar yaşayanlar, elem ve ızdırap içindeki aileler…

O lanet yolu hala her gün gece ve gündüz hala kullanmak zorunda olanlar.

Sabahın köründe işe ve okula gitmek zorunda kalanlar.

Normal bir ülkede değil trafiğe çıkma, bulundurması bile yasak olan otobüsler ve kamyonlar.

Ne olacak?

Halk bu kavgada ne kazandı?

***

1974 sonrasında Kıbrıs’ın Kuzeyi’nde oluşturulan statükoda, yeni yollar yapıldı, yeni binalar dikildi, oteller, üniversiteler, iş yerleri, doğrudur.

Ama Kıbrıs Türkü hep kaybetti.

Önce egemenliğini.

Kurtarmaya gelenin alt yönetimi oldu.

Özgür bir devlet kurduğunu zannetti ama her şeyi ile bağımlı oldu.

Dağ taş bina doldu ama Kıbrıs Türkü çevresinden oldu. Dağından, ormanından ve nihayette sağlığından.

Ve en kötüsü kendi yurduna o kadar yabancılaştırıldı ki “yokoluyoruz” korkusu yaşamaya başladı.

Bu ülkeye ve geleceğe olan inancını kaybetti.

***

Bazen sendikalar kazanır bazen hükümet.

Bu statüko böylece sürüp gider.

Birbirimizi mumla arayacağımız günlere doğru hızla sürükleniriz.

Her geçen günün aleyhimize olduğunu dahi farkında olmadan.

Kıbrıs Türkü yok oluyor da farkında olmak için daha başımıza neler gelmesi gerektiğini bilemeden.