Hafta sonu, evdeki bornozunun kuşağı ile dokuz yaşındaki evladını boğmaya kalkan annenin haberi ile sarsıldık.
Ne dram!
O anne ne yaşadı da evladına bu zulmü yapmaya kalktı?
Aklından neler geçti?
Anne ne istedi de olmadı?
Çocuk ailesinin hangi beklentisine yanıt veremedi?
Yetemedi?
Bilmiyoruz…

Çocuklarımızın sınavı bitmiyor…
Çocuk olmak mı?
Evlat olmak mı?
Öğrenci olmak mı?
Arkadaş olmak mı?
Minik yavrularımız hangisini diğerinden daha iyi yapmalı?

“Kolej sınavını geçsin tamamdır!”
Geçemedi!
Ne olacak?
Çok emek verdik, para yatırdık, uğraştık, istedik ama olmadı…
Minik yavrumuz sınavı veremedi!
Yoksa başarısız mı?
Öyle mi gerçekten?
Hayal gücüne sığamayan güzel evladımız başarısız mı gerçekten?
Peki kime göre başarısız?
Neye göre başarısız?

Hayatım boyunca girdiğim her sınavdan başarısız çıktım!
Bu sınavlar beni öyle strese sokardı ki günler öncesinden yemeyi, uyumayı bırakır, sınav günleri gaz sancısından kıvranır, sonunda da sınavları veremez, kalırdım.
Başarısız mıydım?
Ailem hep kendilerine yakışacak yüksek eğitimli bir çocuk olmamı isterdi.
Üniversite oku, yüksek lisans yap, onu al, bunu yap, şunu et…
Hayatımın en güzel çağları onları mutlu etmeye çalışmakla geçti.
Mutlu oldular mı peki?
Sanmıyorum…
Üzerimdeki baskı hiç bitmedi!
İş bul! 
Buldum, gece gündüz aynı anda birden fazla işte hiç durmadan keyifle zevkle çalıştım…
Evlen!
Evlendim, eli yüzü düzgün, sigortalı, ev bark gelir sahibi…
Çocuk doğur!
Doğurdum…
Kardeş yap!…
Ev al!...
Yatırım yap!...
İş kur!...
Daha fazla…
Daha çok…

Bornozun kuşağı hala boynumda!
Ne yaparsam yapayım gevşemiyor…
41 Yaşımdayım…
Çocuk kalmaya mahkum bir kadın, bir anneyim…