HERKESİN DERDİ BATAN GEMİYİ YAĞMALAMAK. BİRİ DE DEMİYOR Kİ, “AYNI GEMİDEYİZ, ŞU GEMİYİ KURTARALIM…”

BU NASIL DEVLET Kİ, ÇOCUĞUNA BAKMAZ, GENÇLİĞİNİ ÖNEMSEMEZ, YAŞLISINI KADERİNE TERK EDER? KANSER HASTASINI ÖNEMSEMEZ, HASTANESİ DÖKÜLÜR… GENE SORAYIM: VİCDANINIZ SIZLAMAZ MI HİÇ SAYIN İDARECİLER?

Soygun ve talan üzerine kurulan bu düzende, ihale takipçileri semirirken, ülkenin, çocuk, genç ve yaşlıları bir “devlet” çatısı altında yaşadıklarını unuttu. Sosyal devlet olmaktan hızla uzaklaşan ülkemizde sistem, “mağdura” yardım etmediği gibi hayatı daha da zor yapıyor

Bu ülkenin özel gereksinimli bireyleri var. İlaca ihtiyacı var. Eğitime ihtiyacı var. Toplumla kaynaşmaya ihtiyacı var. Bunu sağlayacak olan devlet mekanizmalarıdır. İnsanlar “mağdur” oldukları zaman başvurabilecekleri bir otoriteye muhtaç bırakıldı

“Kanser hastasıyım ama ilaca ulaşamıyorum” cümlesi, bu ülkede ne sık kullanılır oldu. Kanser hastalarını tedavi eden doktorlar nasıl çaresiz bırakılıyor mesela. Aileler ilaç anlaşmak için neler yaşıyor bilen var mı? Bu azap yaşadığımız son dönemin en acı gerçeklerinden biridir

Sosyal yardım mekanizması da bunun içindir. Bunun için bakanlık vardır. Bakan vardır. Müsteşar vardır. Daire kuruldu. Daire binaları, müdürü, sosyal hizmet personeli vardır. Adanın her yanında yükselen çığlıklara maalesef cevap verilemiyor

Belli bir noktaya kadar aileler özel gereksinimli çocukları ile ilgilenebiliyor. Ama ötesinde devlet denen otoritenin de ailelerin yanında olması gerekiyor. Sosyal hizmet dediğimiz oldu, her şeyden bağımsız, siyasetten arınmış, güçlü bir mali yapıyla desteklenmeli

Özel gereksinimle çocuklara ne ilaç ne eğitim desteği veriyoruz. Yaşı 20’nin üzerinde güçlü engelli bireyler ailesiyle parçalanıyor. Güçlenen engelli bireylerin öfke kontrolü de yok. Yaşlı başlı anne- babalar evlerde şiddet görüyor. Engelli bireyler özel yaşlı bakım evlerinde, mutsuz, huzursuz

Maalesef devletin parası yok. Parası olmadığı için binası yok. Ailelerin, “aman yardıma koşu” dediği zaman, devletin aracı yok. Gidip engelli bireyi alarak, yatıracağı bir binası yok. Psikolojik destek verecek, aileleri ayağa kaldıracak ekibi yok 

Devletin özel gereksinimli bireyleri yatıracak bir yeri yok. İnsanlar döküm saçım. Engelsiz Yaşam Evi binası bitti ama halen insan kabul etmiyor. Bakan Gardiyanoğlu, ilk kez tarih verdi. Yeni yola, özel gereksinimli bireyler yeni binada girecek. Umutla bekliyoruz

Bu nasıl devlet yahu. Çocuğuna bakmaz, yaşlısına bakmaz, engellisine bakmaz. Yetmez. Yurt dışından yağmur gibi nüfus yağar, gelen nüfus kendi kültürü ile gelir. O nüfus aynı zamanda adaya sorun taşır. Muhacereti çalışan devletin sosyal yardım mekanizması çökmüş

Her yaştan insan son derece mağdur. Devletin parası da yok politikası da yok. Yaşlı bakım evleri maalesef engelli bireylerle doluyor. Evet yanlış duymadınız. Devletin yeri olmadığı için engelli bireyler yaşlı bakım evlerine doluşuyor. Bu dipsiz bir kuyuda yaşlılar insanca yaşayamıyor

Sosyal Hizmetler bir devletin her şeyden bağımsız, can damarı. Her şey kötü gitse, bu sistem siyasetten bağımsız hareket edebilmeli. Sistemi korumakla görevli olanların, reçete vurgunu üzerinden kasayı boşalttığını düşündükçe vicdanım sızlıyor, öfkem büyük…

Hade biz Kıbrıslı Türkler ana- baba evine kaçıyoruz. Yabancılar ne yapacak? Toplumsal bir sorun için için kaynıyor.  Devlet ise sadece seyrediyor. Bütçesi olmayan, devlet politikası olmayan, yetki ve sorumluk üstlenmeyen bir devlet içerisinde yüzlerce insan göz göre göre mağdur oluyor

Alt yapısı düzenli çalışan sistem yok, rehabilitasyon merkezi yok, kadın sığınma evi yok, engelli bireylerin bakımının yapılacağı bir yer yok. Anne- babası ölen döküm saçım gidecek yeri yok. Köylerde kötü koşullarda yaşayan çok sayıda engelli var, ilgilenen yok. Devlet neden var?

Sistem bas bas bağırıyor. Devletin görevi bu, insanlara bakmak. Çocuğuna, yaşlısına, engellisine, öğrencisine, göçmen ailesine… Götürüp bir yaşlı bakım evine insanları tıkmak değil… Sağlık ve eğitim sistemi gibi, sosyal güvenlik sistemimiz de sakat…