Devletin spora ayırdığı katkının “neredeyse tümüne hakim” olan futbolumuz, yaşanası dünyanın kaç durak gerisindedir.

Çim sahalar.

Hakem odaları.

Toplar.

Kale ağları.

Kulüplere yapılan yardımlar.

Federasyona ayrılan nakit 8 buçuk milyon TL.

“Arada” verilen inanılmaz paralar. 

Futbolun olmazsa olmazı hakemlere harcanan miktarlar.

Sonuç, sahlara giden 15-20 kişi.

Ve futbolun yayılması için spor basının harcadığı emeğin karşılığını alamaması.

Okunmayan yazılar.

Kısacası her şey futbol için.

Tamam kabul, ülke sporunun olmazsa olmazı olarak kabul edilir futbol.

Bizim gibi bir ada ülkesinde futbola yapılan yatırımların, “yarısında biraz fazlası bile” başka branşlara aktarılsa, dünya ile kucaklaşmak daha kolay olacak.

Ama illa futbol.

Yaratılan spor statükosu bu kalıptan dışarı çıkamıyor.

Yok adadan dışarı çıkacak.

Yıllarca denendi.

Kıbrıs Futbol Federasyonu ile görüşmeler.

FIFA ve UEFA nezdinde girişimler.

Fifiler.

Afrikalara kadar gitmeler.

Ma neler neler.

Şimdilerde CAS’a gidilecek.

Uluslararası Spor Tahkim Mahkemesi’ne yani.

Çok fazla derine girmeden olayı şu cümle ile özetleyim; ‘Yahu bizimle Türkiye formalı maç yapmaz.’

YAPAMAZ.

Tanınmıyoruz.

Adada tek federasyon var tanınan, o da Kıbrıs Futbol Federasyonu.

Dünya tanıyor.

KKTC’yi tanıdığını söyleyen Türkiye de tanıyor.

O nedenle bizim futbolumuz, “yaratılan statükonun” içinde ömrünü suya yazmakla geçirir.

Futbolumuz bu şartlarda “Neyik biz evrodoyuk”dan öteye, “İb… hakemden” ileriye gidemez.

Bunlardan öteye gidebilmemiz adadaki çözümsüzlüğün çözümü ile mümkündür.

Barışla mümkündür.