MEMLEKETTEN HALA UMUDUN VAR MI DİYORLAR… VAR TABİ Kİ… ÇOK BASİT DOKUNUŞLARLA BU ADA YARISI CENNET OLUR… YETER Kİ ÖNCELİK SEÇİM KAZANMAK DEĞİL ÜLKE SEVGİSİ OLSUN

BİR MAKAM TUTAN SİYASETÇİLERİN STANDARDINI DERT EDİYOR KAMU MALİYESİ. KENDİ İNSANINA SAYGI YOK, HER KÖŞEDE BİR BOŞVERMİŞLİK… EN İYİSİNİ İSTEMEK HAKKIMIZ DEĞİL Mİ?

Maalesef iktidar vekilleri ve haliyle bakanları da çok alıngan. Son dönemlerde en çok duyduğu cümle; “Ben seni çok severim ama…” E beni sevme. Sırf bana değil ha, yanlış anlamayın. Kendilerini eleştiren herkese… “Beni sevme, memleketi sev…” Kurulacak en güzel cümledir emin olun…

Bu memleketin sizden çok bir beklentisi yok. Her şeyden önce, “çalmayın ve çaldırmayın…” Bu ülkenin her bir TL’sini, bu ülkenin geleceği için harcayın… Eğitim ve sağlık altyapısına sınırsız bir kaynak harcayın. Okullar yıkılmasın, hastanelerde ilaç eksiği olmasın

Sonra? Adil olun bu ülkenin gençliğine karşı. Geleceğimiz olan gençler bu adayı bir bir terk ediyor. Buna “dur” deyin. Nedir bu gençleri adadan kaçırtan… Giden neden gelmek istemiyor? Bunun sebeplerine bir bakın… Ortadan kaldırın.

Bu ülke cennetten bir köşe. “Halen umudun var mı?” diyorlar. Var tabi. Neden olmasın. Yanı başımdaki insanlar, kendi ülkesine sahip çıkarken, kendi vatandaşının refahını her yıl yükseltirken, devletin verdiği hizmetler her gün gelişirken, ben neden kendi yurdumdan umudumu keseyim…

Bakın bakalım Güney Kıbrıs’a… Geçebilenlerimiz bir kıyas yapsın bakalım. KKTC’de siyaset, “taş taş üstünde kalmasın” mantığı ile yapılırken, Güneyde de aynı mı? Yolsuzluk, hukuksuzluk, kamudaki çöküntü, eğitimdeki alt yapı, sağlıktaki alt yapı böyle mi?

Hayatımızı standartlar yönetsin istiyorum. Yolun bir standardı olsun mesela. Yıpranmasından, yol çizgisine… Aydınlatmasından, refüj düzenlemesine. Ben mezbele yollarda, çukurdan çukura düşmeye mecbur muyum?

Kentlerimin bir standardı olsun mesela. Kaldırımı, çevre düzenlemesi, çöp ayrıştırmasından başlayarak, kuş sesleri ile uyandığım, yemyeşil kentler. Bizim şehirlerimiz mezbeleye döndü mezbeleye… Hiçbir planlama, alt yapı standardı yok…

Ulaşımın bir standardı olsun mesela. Çocuklarımız eski püskü otobüslerle seyahat etmesin. Okul otobüslerinin öğrenci yaşına göre düzenlensin. İlkokul çocukları ile, orta- lise öğrencileri aynı otobüste olmasın… Daha çağdaş, daha yeni olsun okul otobüsleri…

Okullarımızın bir standardı olsun mesela. Laboratuvar olsun, donanımı bir tamam… Spor salonları olsun okullarda, en azından yakın olan okulların ortak kullanabileceği salonlara da razıyım. Konferans salonları olsun, sergi, tiyatro sahneleri…

Spor alt yapımızın bir standardı olsun. Okullardan başlayarak… Daha iyi imkanlarda spor yapsın bu ülkenin çocukları. Spor için var olan 150 milyon TL’lik kaynak, maaşa gitmesin, spor için harcansın. Futbol, teniz, jimnastik, atletizm, basketbol, voleybol alt yapılarına yatırım yapılsın

Yaşlımız “şimdi ben ne olacağım” diye düşünmesin mesela. Bu ülkeye her kademede hizmet eden yaşlı insanlarımız üç kuruş maaşla bir köşeye atılmasın. Ulaşım, sağlık hizmeti, beslenme gaylesi çekmesin. Yaşlımıza bir saygımız olsun, bunu hizmet vererek gösterelim

Hastanelerimiz özel hastane standardına erişsin. Sağlık hizmeti anlamında değil. Gelen hasta bir güler yüzle karşılansın, oturacağı bir tekerlekli sandalye, yatacağı bir düzgün sedye olsun. Hastaneyi aradığında telefona biri baksın, yatacağı yatak, örtüneceği yorgan bir tamam olsun

Bu ülke insanı için en iyisini istemek, talep etmek, en iyisine ulaşmak için mücadele etmek, hepimizin görevidir. Siyasete soyunan, hele makam tutan kişiler de, “ben seni severim” ile başlayan cümle kurmayacak… Memleketi sevin kardeşim. Biz sizi daha çok sevelim.