GÖR DENİLEN / Cenk Uzunoğlu

Bayram sonrası on günü kızımız Didem Seda’yı hayali olan üniversitede eğitimine başlatmak için gittiğimiz ABD’de geçirdik.

Bulunduğumuz süre içerisinde televizyon programlarında 2020 Kasım ayında yapılacak olan başkanlık seçiminin gündemin ön sıralarında yer alması hemen dikkatimi çekti.

Demokrat partide 21 aday parti adaylığı için yarışıyor. Bir kısmının Cumhurbaşkanlığı için yeterli olup olmadığı tartışılır ama her birinin ayrı bir hayat ve başarı hikayesi var.

Aday adaylarının tümünü bir programda görmek pek mümkün olmadığı için grup halinde televizyon programlarına çıkarak kendilerini tanıtma ve kamuoyu önünde dikkat çekip rol çalma yarışındalar. Bir yerde bedava tanıtım fırsatı da oluyor bu.

İlerlemiş yaşına rağmen Obama döneminin Başkan yardımcısı Joe Biden diğer 20 adayın anketlerde açık farkla önünde gittiği söyleniyor.

Hatırlarsınız Joe Biden Kıbrıs’ı da ziyaret etmiş ve yeşil hattı geçip o dönemdeki Cumhurbaşkanımız Eroğlu ile görüşmüştü. Hatta bu günlerde gündemin ön sıralarında yer alan Maraş’ın BM gözetiminde açılması ile ilgili de bir çağrı yapmıştı.

Demokrat partideki tüm aday adaylarının doğal olarak birleştikleri nokta ne olursa olsun Trump’ın kazanmaması.

Hatta o noktaya gelindi ki Demokrat Parti tabanı ‘’yeni fikirler elbette önemli ama bunlardan daha da önemli olan Trump’ı bir dönem ile sınırlamak’’ olduğunu dile getirmeye başladılar.

Aday adaylarının fikirlerindeki farklılıkların tartışması ve kişisel hırsların bizi bölmesine müsaade etmemeliyiz deniyor.

Trump’ın ikinci dönem seçilmesi durumunda Amerika’nın kalıcı olarak geri dönülmez şekilde her açıdan değişeceğini iddia ediyorlar.

Konunun ‘’beka’’ sorunu haline geldiğini anlatan ifadeler kullanıyorlar.

Televizyonda bunu seyrederken iç sesim ‘’ben bu söylem ve ruh halini bir yerlerden hatırlıyorum’’ diyor.

Devlet tecrübesi ve tanınırlığı en yüksek aday olarak da bu beka sorununu çözmeyi en kolay Biden ile yapılabileceklerine inanıyorlar.

Siyasette bir yerde kolaylığı bir yerde de çaresizliğin ifadesi olarak yansıyor bu yaklaşım.

Düşündüm de benzeri bir durum Türkiye’de ve Kıbrıs’ta da geçerli bir söylem oldu son dönemde.

Türkiye’de de ne olursa olsun Erdoğan gitsin diye ilk anda hiç kimsenin aklına gelmeyecek koalisyonlar kurulabildi. Sonunda yerel seçimlerde bir başarı elde edildi ve Erdoğan’a ciddi bir mesaj verildi.

Kuzey Kıbrıs’ta yaklaşan seçimlerle birlikte özellikle Akıncı karşıtı kesimde ciddi bir aday adayı sayısı gündemde.

Aday olanların çoğu federasyonu hala daha görüşmekte ısrar eden Akıncı’nın ikinci kez seçilirse büyük bir tehlike olduğu noktasında birleşiyor.

Görüldüğü üzere en irisinden bizim durumumuzda en miniğine kadar demokrasiler doğru ya da yanlış benzeri bir beka söyleminin ihtiyaç haline geldiği bir durum ile karşı karşıya.

Demokrasi dediğin ülkesine göre farklı seçim sistemi olan bir enstrüman ama bedava değil.

Sonrasında çıkacak olan maliyetine katlanmayı kabul ederek kullanılan bir enstrüman. Tarih önünde hesap vermeyi de içeren ağır bir sorumluluğu var.

Hem siyasetçi hem de seçmen olarak katlanılması gereken, yeri geldiğinde sabırla fedakârlık gerektiren bir maliyeti var.

Bundan dolayı yeni fikirlerin elbette faydası var ama öncelikli olarak iktidarda olanın niye seçilmemesi üzerinden güç konsolidasyonu sağlanmaya çalışılıyor.

Sonrasında da yeni fikirlerle marjinal farkı yaratıp seçimi kazanma hesabı yapılıyor.

Trump, Erdoğan ve Akıncı’ya ve karşı noktada duranların ruh hallerinin ve oyun planlarının ortak noktası olmazı gösterip oluru sonra kabul ettirmek üzerine kurulu.

Aday olan niye beni seçin ile uğraşmak yerine niye iktidardakini seçmeyin kolaycılığına biraz da çaresizlikten sığınarak siyaset yapma çabasına girdi. Yalnız bizde değil, Türkiye’yi de bir kenara koyun koskoca demokrasisi ile ABD’de durum ayni.