Merhaba,

Bu kez yazımı yazarken çok zorlanacağımı bilsem de, yazmak içimi burksa da sizlere 2 Nisan Dünya Otizm günü adına bir kez daha seslenmek istedim..

 İncinmesin istedim yavrularını yitiren annelerimin yüreği..Ve şu cümleyi kuracaklarını hissediyorum..

 Farklı olsalar da evlâtlarınız yanınızda şükredin..Dediklerini duyar gibi oluyorum..

Yürekleriniz ellerinizde biliyorum dualarım ve sabır dileklerim sizlerle..

Anne olmak güçlü olmayı da beraberinde taşıyor..Ama sizler sözün bittiği yerdesiniz biliyorum..

 Bizler her yıl sadece farkındalık yaratmak adına bir takım etkinlikler, yaşamlarımızdan kesitleri ele alan yazılar ve çocuklarımızın ve ailelerinin paylaşımlarından hazırlanan konseptleri sizlerle paylaşırız..

Ancak taa ki bir dahaki 2 Nisana kadar ne verilen sözler tutulur, ne söylenenler yapılır ,ne de hatrımızı bir soran olur...

Biz takılmıyoruz bu yıl otizmin rengi mavi mi olsun kırmızı mı ? diyerek..Ancak sonunlarımıza, düşüncelerimize ve yaşamlarımıza elbet destek bekliyoruz bizleri yönetenlerden..

 Yoksa ister maviye boyayın umudun rengine her yeri, ister kırmızı yakın ampulleri farketmiyor.Sorunlarımız ,çözüm odaksız öyle bir köşede atıl bekliyor..

Çözümsüz kalan tüm sorunlarımız ile kendimiz  nasıl  başa çıkarızın yollarını ararken ,birde bakıyoruz ki gittiğimiz yol bir arpa boyu dahi değil..

Kaldı ki ; bizler geleceğe umutla bakmak istemiştik..

Bu yazımda bu günün önemine vurgu olsun diyerek inadına mavi dersek belki umutlarımız gerçek olur ,çocuklarımız bizden sonra ne olacak kaygısından kurtulmuş olarak en azından bir dahaki 2 Nisan'a kadar yüreklerimize belki bir su serpen çıkar diyorum..

Yansın mavi ışıklar