Pazar Sohbetimdir (Geçmişteki “O Bir Yıl!)
05/11/2017
Eşref Çetinel
Hocaya sormuşlar: “ay eskiyince ne yaparlar?” “Kırpıp kırpıp yıldız yaparlar” demiş!
Ya insan eskiyince? Bir “kırpanı” olmaz ama “yıprandıkça” eskiyip değişen sıradan bir elbise yahut eşya gibi düşer değerinden! Sonra çoğu azı ile kalp sızısı girer hayatına! Belki prostat! Romatizma olur, gözleri kulakları zayıflar! Unutkanlık musallat olur, uyukusuzlukla geçer akşamların karanlıkları! En iyi dostu olur doktoru, ilaçlarıyla birlikte…
HASILI kelam “i rezilliktir” yaşlılık, iyiliğinden çok derdi inler derdi dinler… Ama kopmaz hayattan, eskileri hikâye eder yeni nesile, torunlarına, eşe dosta.. Anlatırken de yan gözle bakar dinleyenlerine! “Ben neymişim anladınız mı” dercesine!
HADİ ANLATALIM ÖYLEYSE: Yıl 1963. Noel’in kana dönüştüğü yıl! Türk insanının göçlerle savrulduğu, yollardan bellerden alınarak öldürüldüğü yıl…
İşte öylesi bir yılda ilk adımımı attım gazeteciliğe.. (Tabi biz hiç alaylısı olmadık, mürekkep kokuları solumadık, harfleri dizmedik, boynumuza asılı fotoğraf makinesi taşımadık.. Buna karşın ama “haberci de olduk röportaj da yaptık, köşeciliği hiç aksatmadan..)
İLK gazetecilik deneyimime “Mağusa Haberler Merkezi”nde 1963’de rahmetlik İsmet Kotak’la başladımdı.. Hatta “Karga” adlı bir siyasi mizah dergisini çıkarıp olay yaratmamız da cabası olduydu..
Sonra Kotak’la Çelebioğlu’nun çıkardığı “Zafer” gazetesinde yazmaya başladımdı.. Ve ardından 1967’ler’de Bozkurt gazetesine geçişim…
BUNLAR hayatımızın olağan sürecinde bir döneminin belki artık önemli olmayan anektotları! Fakattt! Bir köşe yazısının hangi yolları kat ederek Mağusa ilçesine bağlı eski adı Livatya şimdilerde Sazlıköy’den Lefkoşa’daki Bozkurt gazetesine ulaşması tam bir serüvendi! Anlatayım:
Sazlıköy’de öğretmendim. Tek odada altı sınıf! Ders programları bu tip köy okulları için özel olarak hazırlanırdı.. Öğretmen evi dedikleri kerpiçten bir evde kalıyorum ki ne elektrik var ne su! Akşamları da mertekli ve kamışlı toprak tavanından yatağıma kırkayaklar düşmekte!.
“BOZKURT GAZETESİ!” Bu gazeteye bir rastlantı sonucu henüz yeni başlamıştım “Düşünceler” logolu köşemde yazmaya… Rahmetlik Cemal Togan’a ki tanıdığım en efendi hoşsohbet insanlardan biriydi, İsmet kotak aracılığıyla bir yazımı gönderdiydim, beğendi, “haftada üç gün yazar mısın” dedi Bozkurt’ta.
3 Kıbrıs lirası da ayda. “Yazmaz mıyım” dedim. Bırakın haftada üç günü, bir hafta on gün olsa ben her gün yazarım yine… (Yazması kolay da yazı nasıl gidecekti Lefkoşa’ya ve de Bozkurt’un matbaasına?
İŞTE benim köşe yazımın “serüveni” öyle başladı. (Mağusa’da iken sabah Mağusa Koop. Bankasında müdür olan Kotak’a gider, biraz çene çaldıktan sonra yazımı verirdim. O da kendi köşe yazısı ile birlikte benim yazımı o yıllarda yeni kurulan İtimat Taksi Yazıhanesine verirdi.. İtimat’ın Lefkoşa’daki yazıhanesi Bozkurt gazetesinin hemen yanındaydı dolayısıyla gönderilen yazılarım anında yerine ulaşırdı..
(Şunu da anlatayım. Bugünün kuşağı bilmez.. O yıllarda mesela ben “İmperial” sonraları “Alpina” marka daktilomda makalemi yazar (makale derdik) sonra da yanlış kelimeleri yahut düşük cümleleri tibeksle siler, mürekkepli kalemle üzerlerine doğrusunu yazardık. Bazen o kadar yanlış yazardık ki sonradan “tashih” yani düzeltmeyi yaparken iki sayfalık “yazı” siyah beyaz renklere dönüşürdü baştan aşağıya!)
Sazlıköy’e Öğretmen olarak tayin edildiğimde iş başa düştüydü ama! Ya vaz geçecektim yazmaktan yahut bir yolunu bulacaktım. Ve buldum:
Akşamüzeri paydosta okuldan çıktım mıydı hemen elli metre ötedeki rahmetlik Ahmet Atamsoy’un babası Yusuf dayının kahvehanesine giderdim. Okuldan bir “rahle” yani öğrenci masası getirmiş kahvehanenin bir köşesine yerleştirmiştim. Üzerine daktilom, bazı kitaplarım, Mağusa’dan köy otobüsü ile akşamüzeri gelen gazetelerim vardı. O gazeteleri şöyle bir karıştırır, daktiloya taktığım kağıda iki üç parmağımla vura vura öyle ses dalgaları kopartırdım ki hemen yakındaki mezarlıkta yatan ölüleri diriltircesine!
“Yazımı” yazmaya başladım mı top atsalar duymaz, hiçbir daktio sesinden öte sesi işitmezdim. Ne var ki akşam üzerleri açılan kahveye yavaş yavaş gelmeye başlayan köylüler, beni rahatsız etmesinler, dikkatimi dağıtmasınlar diye sessizce yerlerine oturur hiç konuşmadan hatta “keyfe bakın” dememe konuşmak için yazımın bitmesini beklerlerdi..
Ve en geç bir saatte yazımı bitirir en çok iki, bazen bir buçuk sayfalık, genellikle konuları Rum tarafına ve Makarios’a çatmak üzerine yazdığım yorumlarımı tamamlardım…
Serüven bitmezdi ama: Yazıyı düzeltir, Mehmet Emin dayı dediğim köyümüzün rahmetlik şoförüne verirdim zarfın içinde. Ve yine başlardı yazımın yolculuğu. Ertesi sabah benim yazıyla birlikte ötobüs (otomobil derdik) Mağusa’ya giderdi. Şoför zarfı İsmet Kotak’a götürür verir, Kotak da kendi yazısıyla birlikte İtimat Taksi yazıhanesi verirdi. Tabi İtimat da Lefkoşa’ya götürür ve bizim yazı oradaki yazıhaneden hemen bir iki dükkân ötedeki Bozkurt’ ulaşırdı…
(Unutmadan yazayım, bizim gazeteden aldığımız 3 Kıbrıs lirasını da 5 yaptılardı. O dönemlerde fukara bütçeme doğrusu iyi katkısı oluyordu.)
BU Yazı serüveni ile seyrüseferi, bir ders yılı sürdüydü..
Tabi biliyorum. Hoca’nın eskimiş ay’ı gibi kırpılıp yıldızlar yapılacak önemde bir hatıra değildir elbet! Buna karşın o geçmişteki tek kareyi ne zaman hatırlasam büyük bir mutluluk duyuyorum. Oysa o yıllar Kıbrıs Türk halkının “karanlık yıllarıydı.” Benim ise geleceğe taze ve yeni heyecanlarla koştuğum yıldı ama… O heyecan da zannedersem Başarmak, yararlı olmak, galiba biraz da takdir ve iltifat görmekle kaimdi. Çünkü o yıllarda bir Bozkurt vardı bir de Halkın sesi. Köşe yazarı da bir ben vardım, nefis yazılarıyla Çelebioğlu ile Tolgay, rahmetli olmuşlardan Bilbay Eminoğlu, Alper falan. Halkın Sesi’nde de Akay Cemal.. Dahaları vardı da hatırlayamıyorum galiba çok sohbetlerine doyamadığım, rahmetlik Özer Hatay.
Tabi sadece 1967 yılının daracık zaman kesitinden söz ediyorum. Unuttuğum, çok şeyler olabilir daha. Çünkü biz eskidikçe şarabın iyisi olamıyoruz işte! Aksine ekşiyoruz! Ne derlerdi eski insanlarımız misafirlikten ayrılırlarken? Hadi Allaha emanet olun…
- Pazar Sohbetimdir.(Bu Devleti Kaybetmeyelim!)
- Lider olmak kolay değildir!
- Bıkıp Usandık Bu Müzakerelerden!
- Sorunu çözmek BM’lerin işi değil!
- Kendini zorlayan iki devletlilik..
- Pazar Sohbetimdir: (Kıyaslamayla Geçen Hayatlarımız!)
- Hepsi de birbirinin kopyasıdır!
- Güneyin Ekmeğine Sürülen Yağlar Ballar!
- Sn. Akıncı’dan beklediğimiz
- Bundan sonrası (iki ayrı komşu devlet)
- TÜM YAZILARI için tıklayınız