Umutların gelgitinde yine hüsranın payımıza düşeceği günlere girdik.

“Daha güzel bir ülke ve mutlu yarınlar” için çıktığımız yolda tökezlemeye başladık yine.

Günün getirdiği rehavet teslim alıyor bizi bir yandan diğer yandan da iradesizliğimizin takatsizliği.

“Hayır, böyle olmayacak” diyecek gücü kimse bulamıyor kendinde.

Çünkü herkes sihirli bir değneğin ucunda gelecek “barışı” bekliyor.

Kaderini barışa çevirme zahmetine katlanamıyor kimse.

***

“Üretemeyen, kendi kendine yeterli olmayan yok olmaya mahkumdur” gerçeği duruyor önümüzde.

Bu gerçek sadece para kazanmayı ve muhtaç olmamayı içermiyor.

Bu gerçek 1974 sonrası oluşturulan “alt yönetim” statükosunu ortadan kaldırmayı da içeriyor.

Sanattan ve spordan, bilimden ve eğitimden, teknolojiden ve fenden her şeyde ve her alanda çağdaş dünyasal değerler üretmeyi içeriyor.

Bu küçücük toprak parçasında neslimiz sonsuza dek yaşatmayı.

***

Kıbrıs Türkü veya o zamanın Kıbrıslı Müslümanları 1878 travmasını yaşadı.

Nice değerler yetiştirip payitahta yani İstanbul sarayına sadrazamlar verdi, imparatorluğun kaderinde söz sahibi oldu ama bir gecede terk edildi.

“İngiliz ile iyi geçinin, isyan etmeyin” fermanıyla birlikte kiralandı.

Kıbrıs Türkü o gündür bu gündür varolma mücadelesi veriyor.

Ayakta kalma ve neslini bu topraklarda devam ettirme.

Lozan’da unutuldu, 1940’lı 1950’li yıllarda “İngiliz ile başımı belaya sokmayın” dendi ve kovuldu.

Sonra militarist bir düzen oluşturuldu ve 1974’de gelindi.

Aslında “kurtuldum” dediğinde başladı yine varolma savaşı.

Çünkü elde silah savaşanlar Rum boyunduruğuna girmesinler diye katlandılar onca acıya.

Hertürlü zincirlerden kurtulacaklarını sandılar.

***

Tarihin en kritik anlarını güçlü liderlik ve muazzam toplumsal dayanışmayla aşan Kıbrıs Türkü, yine buna ihtiyaç duyduğu tarihi günlerden geçmektedir.

Tartışmamız gereken budur yoksa gerisi bir tiyatro perdesinde biçilen figüranlık rolüdür sadece.

Bu rolü reddetme değil perdeyi alaşağı etme zamanıdır şimdi.

Eğer bunu yapacak irademiz varsa…