Gece yarısından sonra akaryakıta 1.10 TL zam yapılacağı haberinin duyulduğu andan itibaren benzincilerde kuyruklar oluştu.

   Zam gelmeden önce araçlarına yakıt koymak için benzincilere koşanların yanı sıra Güney Kıbrıs’tan da özellikle öğleden sonra gelen Rumlarla birlikte kuyruklar daha da uzadı.

   Benzincilerin olduğu sokaklarda yoğunluk nedeniyle trafik de aksadı…

   Sınır kapılarında kuyruklar, benzincilerde kuyruklar, Araç Kayıt Dairesi’nde kuyruklar, Sosyal Sigortalar Dairesi’nde kuyruklar, hastanede kuyruklar. Her tarafta kuyruk var…

   Normalimiz budur değil mi?

    Azınlık hükümetinin bize armağanı akaryakıt kuyrukları artık kaderimiz oldu…

   Akaryakıt ile tüp gazın piyasadan kaybolması ve fiyatının artması artık bir KKTC normali.

   Bölge bölge elektriklerin kesilmesi de öyle…

   Hükümet kurulduktan sonra elektriğe yapacağı okkalı zammı da normal göstermeye çalışacaklar.

   Aylardır ülkede bazı ilaçların bulunamaması da normalimiz.

   Kanser hastalarının düzgün periyotta ilaç almasını sağlayamıyor, aksamasına neden oluyoruz.

   Kanser hastalığı sevdiklerimizi bir bir aramızdan alıp gidiyorken, biz kanser hastalarına ilaç getiremiyoruz ama normal.

   Alışverişe çıkmaya korkuyoruz, çünkü her defasında verdiğimiz para artıyor, pahalılık durdurulamıyor ama bu da normal karşılanıyor.

    Trafik çarpışmaları insanları aramızdan alıp gidiyor, bakın geçen gün yine bir motosikletliye çarptılar, yaşamını yitirdi…

    Bu kaçıncı motosikletli kazası? Bu kaçıncı ölüm ama bu da normalleştiriliyor, ateş düştüğü yeri yakıyor, hiçbir tedbir alınmadan hayat devam ediyor.  

     İş kazasının olmadığı hafta yok ama normal karşılanıyor…

     Çevre, pislik, çöp içinde ama o da normal…

     Hastanelerde, okullarda temizlik hizmetleri taşeronlaşmış, şirketlerin çalıştırdığı insanların maaşları ödenmiyor, yatırımları yapılmıyor ama bunu da normal sayıyorlar.

     Kamu verimsiz, bürokrasi bu çağda can yakıyor ama normal…

     Bazı yaşlı bakımevlerinde yaşlılar perişan hale sokuluyor ve bunu da normal karşılamamızı istiyorlar.

     Bazı belediyelerin çalışanlarını ödeyemez hale gelmesi, yatırımlarını yapmaması, yerel yönetimlerin kentlerde hizmet veremez hale gelmesi de artık normallerimizden.

     Okul tavanlarındaki sıvaların öğrencilerin başına yıkılması, okulların avlularının yağmurlarda göle dönüşmesi de normal.

     Hastanelerdeki eksiklikler, aksaklıklar da normal karşılanıyor.

     İşletmelerin zora girmesi, batması, işsizliğin artması, ülkede hem kalifiye eleman hem de düz işçi bulunamaz hale gelmesi de normal.  

    İşi o kadar abarttılar ki; sokak ortasında organize bir şekilde, kiralık katillerin kullandığı kalaşnikoflarla iki kişi taranarak öldürülüyor ve neredeyse bunun için bile “normal” diyecekler bize.

    Cinayeti münferit bir olay gibi gösterip, “tüm dünyada olur böyle şeyler” diyorlar.

    Hayır, sokak ortasında cinayeti normal karşılayamayız, bu küçücük ülkede güvenlik zafiyeti olduğunu inkâr edemeyiz. Hangi ülkede olursa olsun, bizde olmasını istemiyoruz ve bunu normal karşılayamayız.

     “Bu ülkede hiçbir şey değişmiyor” diyorlar.

    E tabii ki değişmez, siz tüm kötülükleri, tüm sorunları, sıkıntıları normal sayar, sorunları çözmek yerine normalleştirirseniz, bir şey mi değişir?

     Sorunu çözmek yerine, halkı kötüye alışmaya zorlamak bir yöntem olarak benimsenmiş olabilir ama doğru bir yöntem değildir.