Sağlık, eğitim, ekonomi, çalışma hayatı ve benzeri konularda birçok sorunumuz var. Aidiyet problemimiz hat safa da… Dünya’dan kopuk, bir köşede izole yaşıyoruz. Temelinde tanınmamışlık çözümsüzlük yatıyor. Görüşmeler bu yönde sürüyor ama hâlen uçtaki ışık iyice belirginleşmedi. Oysa bizim iç sorunlarımız dağ gibi birikti. Tamam! Bunların büyük bir çoğunluğu tanınmamışlığın yarattığı bizi aşan, çözümlenmesi çözüme endeksli sorunlar. Ne var ki arada topluma nefes aldırtacak , “işte bunu becerdik” dedirtecek küçük dokunuşlara ihtiyacımız var. Bu ihtiyacımızı gidermeliyiz. Aksi halde içinde yaşadığımız kısır döngüler yüzünden düşeceğimiz toplumsal depresyon baş edilmez haller alacaktır.

Aslında toplumun ara (!)tedavisini sağlayacak birkaç proje hâle hazırda gündemdedir. Hatta bir kısmına başlanmış ve yarım bırakılmıştır. Bunlar basit ancak motive edici projelerdir. Bakınız Türkiye ölçeğinde Yavuz Sultan Selim ve Osman Gazi köprüleri insanları ne kadar gayrete getirmiş ne kadar çok heyecanlandırmıştır? Bende kendi ölçeğimizde aynı motivasyonu sağlayacak projelerin hayat bulması gerektiğini söylüyorum.

1- Yeni hastane mutlaka şart. Dr. Nalbantoğlu Hastanesinin misyonunu tamamladığına beni kimse inandıramaz. Ancak alt yapı olarak özelde LefkoşA, genelde Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’ne hizmet veren bu hastane mevcut popülasyona yetersiz kalmaktadır. Bu nedenle mevcut hastane 2. basamak statüsüne alınarak, LefkoşA’ya üçüncü basamak statüsünde ikinci bir hastane şarttır.

2- Gönyeli Çemberi… İşe gidiş ve çıkış zamanlarında yaşanan çemberde bekleme süresi insanı çıldırtacak boyuta ulaşmıştır. Bir an evvel buraya bir alt- üst geçit inşaatına başlanmalıdır. Buraya yapılacak bir yoncanın işe gidip gelmekte olan insanların gerilmesini önleyeceğini düşünüyorum

3- Girne doğu yolları projesi ne başlanmalı, batı yolu ise Karşıyaka’ya kadar uzatılmalıdır. Bu sayede Girne içine girmeden çok sayıda aracın LefkoşA yönünde bağlantısı sağlanacak, şehrin kaosa dönen trafiği rahatlayacaktır.

4- Güzelyurt Hastane projesi bir an evvel tamamlanmalıdır.

5- Lefke hemen ilçe olmalı, bunun yanında Serdarlı , Yeni Boğaziçi ,Lapta ve Dipkarpaz’ında ilçe yapılması için çalışmalar başlatılmalıdır. Bir ilçe merkezinde yaşamak ve pek çok işlerini kendi yaşadıkları yerlerde görmek insanımızı çok rahatlatacak bir unsur olacaktır. ( Ancak bu durum kesinlikle seçim sistemimizin çarşaf tek liste halinde olmasına engel olmamalıdır)

6- LefkoşA’daki yarım kalmış atıl vaziyetteki tiyatro binası derhal bitirilmelidir. LefkoşA’nın göbeğinde adeta bir hilkat garibesi gibi durmakta olan inşaat artık tamamlanmalıdır. Bu şekilde durması, başta sanat çevreleri olmak üzere tüm insanlarımızı germekte mutsuz etmektedir.

7- Güzelyurt- Lefke bölgesine özel kollej açılması konusu teşvik edilmeli ve bir an evvel bu yapılmalıdır. Tamam! Kıbrıs sorunundaki belirsizlik en önemli göç nedeni ama birde çocuklarının eğitim sorunları nedeniyle oraları terk eden çok sayıda insan var. Bu sayede en azından daha kaliteli eğitim arayışları için göç edenlerin yerlerine kalması sağlanabilecektir.

8- MaĞusa’da kanalizasyondan kaynaklanan pis koku şehrin özellikle batı yanında yaşayanların yaşam kalitesini doğrudan etkilemektedir. Bu sorun tarihi şehrimize hiç yakışmamaktadır. Bir an evvel gereken yapılmalıdır.

9- Derinya kapısı öncelikle açılmalıdır. Bu MaĞusa esnafını rahatlatacağına inanılmaktadır.

10- Yine MaĞusa Lagun’undaki askeri bölge sivil otoriteye devredilmeli, bölge turizme açılmalıdır. Bu yapılırsa o bölge eğlence sektörüne açılmalıdır ki , çok sayıda insana iş sağlayacak bir olanak da beraberinde yaratılacaktır.

Başta da dediğim gibi… Küçük dokunuşlar. Ancak yaşamın kalitesini artıracak değerde olan dokunuşlar. Ne dersiniz?

ANLAYAMADIKLARIM

13 Eylül günü beş kişiden oluşan “ASPAVA” yüzme takımı Manş denizini aşarak , Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti vatandaşları olarak tarihi bir başarıya imza attılar. Anlayamadım şimdi. Kendi aramızdaki müsabakalarda sporcularımıza izaz ikramda bulunan sporsever başbakanımız, Bu başarılı takıma bir akşam yemeği olsun vermeyecek mi?

İKİ KAYIP İKİ GÜLÜŞ

Geçen hafta iki kayıp yaşadık. Bir tanesi ile hiç yüz yüze gelmedim ama aynen diğeri gibi hep hayatımın içinde oldu. Türk sinemasının ünlü aktörü Tarık Akan’ı kaybettik önce. Hababam Sınıfı, Mavi Boncuk gibi filmleri ile önce dönem kızlarının kalbini fetheden bu adam sonradan sosyal içerikli roller aldığı filmlerle gönüllerde taht kurdu. Onun bir röportajında, Ertem Eğilmez’in Salon filmlerini terk etmesi nedeniyle veto ettiğini, yedi önemli şirketin bu nedenle ona ambargo uygulaması sonucu iki seneye yakın filim çeviremediğini ve parasız kaldığını anlatmıştı. Bu kaostan Yavuz Özkan yönetmenliğinde Cüneyt Arkın’la başrolü paylaştığı “Maden” isimli yapıtla çıkmıştı. Yedi şirket bu filmin başarısı karşısında geri adım atmak durumunda kalmıştı. Madeni seyrettikten sonra bu sanatçının hep ikinci bir Yılmaz Güney olduğunu düşünmüşümdür. Aslında yaptırdığı okul ile onu bile aşan bir aydın kişilik olduğu tartışılmaz olan Tarık Akan her zaman dik duruşu ve o güzel gülüşü ile aklımızda yer alacaktır.

İkinci büyük kaybımız ise bizim bazılarımızın abisi bazılarımızın amcası Dr. Mustafa Erbilen oldu. Tüm yaşamı boyunca yüzünden tebessüm eksik olmayan, herkese elinden gelen yardımı yapmaktan esirgemeyen bu güzel insanı sanırım tanımayanınız yoktur. Gerek hekimlik gerekse siyasi hayatı boyunca sevecen yaklaşımları ile pek çoğumuzun gönlünde taht kurmuş bir kişilikti. Sohbetleri doyumsuzdu. Bazen onun nasıl hep böyle mutlu kalabildiğine şaşardım. Sanırım en azından görüntü olarak yüzüne yakıştırdığı ve asla düşürmediği tebessüm sayesinde bize öyle görünürdü. Gerçekten de biri beni “mutluluğun fotoğrafını çek” diye zorlasa, Dr. Erbilen’in gülümseyen fotoğrafını çeker ona verirdim. Üstümde hakkı olan bu güzel insanı hep o gülümsemesi ile anımsayacağız. Işıklarda uyusun…