Son zamanlarda medyada art arda karşımıza çıkan cinsel taciz ve çocuk istismarı haberleri artık tahammül sınırlarını zorluyor. Her yeni gün, bir öncekinin utancını daha da derinleştiriyor. Nerede yaşandığı, kimin yaptığı fark etmiyor. Bu insanlar bu topraklarda, bu küçücük adada yaşıyor. Bizim içimizde, bizim mahallemizde, bizim sokaklarımızda...
Hiçbir korku duymadan, utanmadan pis ellerini çocukların üzerine uzatıyorlar. 3–5 yıl ceza alıp çıkıyorlar. Üstüne üstlük, hapislerde onları biz besliyoruz. Çocukların masum çocukluklarını kirletmeye ne hakları var?
Bu kadar açık ve net: Trafik kurallarını ihlal edene kesilen cezaların ağırlığını düşünün. Peki ya bir çocuğun hayatını karartanlara verilen cezalar? Sadece 6 yıl! Akıl alır gibi değil. Ne hakla bir çocuğun bedenine dokunuyorsun? Ne hakla onun geleceğini, ruhunu, psikolojisini mahvediyorsun?
Bu ülkede defalarca parkta oyun oynayan çocuklar tacize uğradı. Yazmak istemiyorum ama yalnız başına oynayan küçücük bir çocuk, bu adada, parkta tecavüze uğradı. Bu bir kabus değil; bizim gerçeğimiz.
Bu ülkenin siyasetçileri artık ellerindeki her şeyi bırakıp bu konuya yönelmelidir. Çocuklara yönelik istismar bu kadar artarken kimse çıkıp da bize nutuk çekmesin. Hemen şimdi bir kriz masası kurulmalı. Çocukların hayatını karartanlara en ağır cezalar verilmeli. Cinsel istismar suçlarının cezaları derhal artırılmalı; istismarcılar için caydırıcı yaptırımlar vakit kaybetmeden devreye sokulmalıdır.
Sadece cezalarla da bu sorun çözülmez. Ülkeye kontrolsüzce akan nüfus, gerekli denetim ve güvenlik süzgecinden geçmeden topluma karışıyor. Bir yandan ekonomik krizle boğuşurken, diğer yandan toplumsal yapımızı ve değerlerimizi yitiriyoruz. Her geçen gün kendi ülkemize, kendi insanımıza yabancılaşıyoruz.
Çocuk tacizcilerine, dilsiz dostlarımıza zarar verenlere, çevreyi hunharca kirletenlere, trafikte başkalarının hayatını hiçe sayanlara karşı cezalar artırılmalıdır. Nüfus arttıkça çocuk istismarı da artıyor. Bu artık bir tesadüf değil, bir alarmdır.
İstatistikler ise adeta bir utanç tablosu:
2014: 15 vaka
2015: 21 vaka
2016: 29 vaka
2017: 29 vaka
2019: 33 vaka
2020: 38 vaka
2021: 36 vaka
2022: 63 vaka
2023: 59 vaka
Ve bu sadece resmi kayıtlara geçenler. Ya hiç ortaya çıkmayanlar?
Yargı kararlarında bile cezaların yeterince caydırıcı olmadığı açıkça belirtiliyor. 16 yaşından küçük çocuklara yönelik istismarda azami ceza yalnızca 6 yıl. Bu ceza, bu toplumun vicdanını tatmin etmiyor. Etmeyecek de.
Artık yeter!