Nereye gitsem insanlar sorunlarını anlatıyor, “yaz bunları” diyor.

  Sorunlar… Çoğu yıllardır çözülememiş zaten, kronikleşmiş ama onlara ek sorunlar da var.

  Yazmakla bitecek gibi değil, biri bitmeden diğeri baş gösteriyor, dertlerin, sıkıntıların…

  Ortak dertler de var, herkesin kendine özgü dertleri de...

  İnsanlar, nereye gitseler, ne yapsalar sorunlarını çözememekten yakınıyorlar.

  İllaki bir torpil bulmak lazım ama o da çare olmuyor.

  Hakkı olan şeyi alabilmek, normalde yapılması gereken rutin işler için bile birilerinin arkasından koşmak yordu insanları. 

  Sorunsuz bir kesim, sorunsuz bir sektör yok adeta…

  Ortada ciddi hak ihlalleri, haksızlık, adaletsizlik var…

  Mafya tipi işler gelişmiş, her meslek dalını tehdit eden alakasız, karanlık kesimler türemiş ve maalesef onlarla da mücadele edilemiyor.

  Birileri hep alengirli işlerle ilerliyor, adabıyla, hakkıyla iş yapmak isteyenler geri itiliyor, mağdur ediliyor.

  Ülkede çok sayıda insan hayatından memnun değil, “Onların derdi yok” zannettiklerimiz de şikayetçi…

  “Sen de kitabına göre uydur, sen de yoldan çık” deniyor adeta namuslu insanlara…

   Çamura batmamak, kirlenmemek için çok dikkat etmek gerekiyor, çünkü artık her taraf çok kirli…

   Ummadığınız insanlar ummadığınız işlerin içine bulaşmış…

   Birçok kişi ülkede ciddi bir çürüme olduğunu düşünüyor, “en kötü günlerden geçiyoruz” diyor.

   Umutsuz insan sayısı fazla, “hiçbir şey düzelmeyecek, hatta daha kötü olacak” diye düşünüyorlar.

   Hatta düşünmek bir yana buna inanıyorlar da…

   Mesela birçok kişi işyerini kapatmayı düşünüyor ama kapatmak, vazgeçmek bile kurtarmıyor insanları.

   Vazgeçmek bir dert, devam etmek başka bir dert…

   Artık yalnızca gençler değil, yetişkinler, orta yaşlılar, yaşlılar bile göç etmeyi düşünüyor…

    Aslında ülkede herkes her şeyin farkında.

    Vatandaşlar, memlekette neler olup bittiğini biliyor; kim rüşvet yiyor, kim yasadışılıklara yol açıyor, kim suçluları koruyor, kim haksız kazanç elde ediyor, kim gırtlağına kadar suça bulaşmış, farkındadırlar…

    Herkes her şeyi biliyor ama bilmezmiş gibi davranıyor, “kral çıplak” diyemiyor.

     Görüyor, biliyor, her şeyin farkında ama görmezden geliyor, dilini yutmuş, mücadele gücünü yitirmiş, üç maymunu oynuyor herkes, “kötüyü görme, kötüyü duyma, kötü konuşma” ya da görmedim, duymadım, bilmem…  

     Peki böyle yaparsan sorunların nasıl çözülecek? Kendi kendine söylenerek sıkıntılarını çözemezsin ki… Memleket kötülüklerden kurtulamaz ki…

      Bir de korku hâkim olmuş herkese, her yere; 1980’lere, 90’ların başına döndük sanki de… Korkunun hâkim olduğu o günler hortladı adeta…

     Tabii ki bir de çok sayıda insan statükonun bir yerinden tutuyor, küçüklü büyüklü… Tuttuğu parçacığı bırakmak istemiyor… Statüko öyle bir dizayn edilmiş ki birçok kişiyi teslim almış, kişisel çıkarlar ön plana çıkmış, toplumsal sorunlara baş kaldırmayı engelleyecek ustalıklı bir teslim alma… 

     Hep birlikte yanıyoruz da haberimiz yok, tek bildiğimiz dost sohbetlerinde yakınmak, kendi kendine söylenmek… Söylene söylene yok oluyoruz… Bu toplumu kim, ne, nasıl uyandıracak acaba?

    Umutsuz vaka olmaktan kurtulmak için mucize mi lazım? Mucizeler, hikayelerde, romanlarda, filmlerde olur, boşuna bekliyoruz.

     Yine mi birileri bizim için bir şeyler yapsın da bize de mi yarasın? Yine mi bir kurtarıcı gelsin? Çok zor… Sen kendi kendini kurtarabilirsin, sen kendi kendinin kahramanı olabilirsin ama bunu anlayabilmiş değilsin…