Bu başlığı 1960 askeri müdahalesi öncesindeki olaylarda üniversite öğrencisi Turan Emeksiz’in öldürülmesinin ertesi günü Çetin Altan atmıştı köşesinde. 
Her acı olay sonrası o yazı başlığı aklıma gelir, yazı yazmak ile yazmamak arasında gidip gelirim. 
Bazen yazmamak galip gelir bazen ise yazmak. 
Acıyla, öfkeyle, yoğun duygularla yazı yazmayı pek sevmem. 
Bugün de öyle bir gün. Hem acımız var, hem öfkemiz. Duygularımızın en yoğun olduğu günlerden biri. 
Hadi yazalım desek. Ne yazar ki insan böyle bir günde? 
Bugün doğan güneş, 365’nci keredir farklı doğuyor üstümüze. Onu mu yazayım diyorum?  
Yoksa tam bir yıl önce 04.17’de daha tam manasıyla yanmadan sönen ışıkları mı yazayım?
Empati yapamadığımız ve ne söylersek, ne yazarsak, ne yaparsak ailelerin  yarasına merhem, derdine derman, acısına ilaç olmayacağımızı, onlara yetememenin çaresizliğini mi yazayım? 
Çocuk severken utandığımızı, voleybol sporuna artık mesafeli olduğumuzu mu yazayım?
Adıyaman artık bizim için bir il değil, bir korku filmi platosu olduğunu mu dökeyim bu satırlara? 
Bir yılın nasıl geçtiğini mi yazayım? Yazamam, Afet varken, Enver varken, Tayip varken, Osman varken, diğer kardeşlerim varken ben kim oluyorum da bu yılın nasıl geçtiğini yazayım? 
Hiçbir şeyin eskisi gibi olmasının artık mümkün olmadığını mı yazayım? 
Mağusa’nın artık yıkık bir kent olduğunu mu yazayım. Deprem uzakta da olsa, binalar yerli yerinde da olsa, Mağusa’nın yıkıldığını, yerle bir olduğunu mu yazayım?
Şampiyon Meleklerin ailelerinin hüngüre hüngüre ağlamadıklarında da içlerinin ağladığının yüzlerinden belli olduğunu mu yazayım bugün?
Şampiyon Melekleri yaşatmak için canla başla, var gücümüzle çalışacağımızı, bu yoldan dönüş olmadığını, adaleti bulduktan sonra da bu kavganın devam edeceğini mi yazayım? 
Evet bunu yazabilirim galiba.
Canım yazı yazmak istemese de bunu yazacağım. 
Sizi unutmayacağız şampiyonlar. 
Sizi unutturmayacağız evlatlar.
Size adalet için anne ve babalarınızın yanında, bu kavganı sonuna kadar duracağız hep yazacağız. 
Sizi hep seveceğiz. 
Bugün canım yazı yazmak istemiyor belki ama Ruşen Başkan ‘yaz’ diyor. 
Hep yazacağız.