Geçen gün kuzu pirzolanın adet fiyatı ile ilgili bir yazı yazmıştım. Anladığım kadarıyla işle daha da çığırından çıkacak gibi. 
Hayvancı, kasabı, kasap hayvancıyı, hayvancı da cambazı suçlarken, yüz yüze kaldığımız gerçek sofralarımızın vazgeçilmesi olan kuzu etinden mahrum olduğumuzdur. Öyle bir noktaya doğru yaklaşıyoruz ki parayla bile alamayacak duruma gelmemiz çok yakındır.
Ben Rum tarafından alırım hem de yarı fiyatına’ da bazen geçerli bir argüman da olmaktan çıkıyor. Tecrübeyle sabittir.
Anlatayım.
Kızım Londra’dan geldi. ‘Baba kebap yap’ dedi. 
‘Kuzum’ diyerek sevdiğim kızım kebap isteyecek de ben yapmaz mıyım. Ayın geriye kalanını yoğurt ekmek yer, bankadan kredi alır, yine de yaparım. En yakınımdaki ve etine güvendiğim markete gittim.
Kasap reyonuna yaklaştığımda baktım ki, kuzu pirzolanın olması gereken yerde, kürek kadar dana pirzola var. 
Nuarlar, antrikotlar, dana kuşbaşı dizilmiş ama kuzu şişlik ile kuzu but yok.
Ne oluyor diye sordum. Vitrin üzerindeki yapıştırılmış yazıyı gösterdiler. 
Kuzu temini ile ilgili yaşanan zorluklar nedeniyle... falan filan. 
Kömür ile yakıyı almış bulunduk, Kuzum, kebap istedi. Mücadeleye devam edeceğiz.
Kömür, yakı ve pidenin parasını ödeyip çıktım. Görenler evimde kuzu eti stokum var da, sadece pişirmek için gerekenleri almaya çıktım sanacak diye endişe ettim. 
İyi ki son dakikaya bırakmadığım için kendimi tebrik ede ede, başka bir kasabın yolunu tuttum. 
Kuzum kebap istemişti. O mangal yanacak, şişcikler dizilecekti. 
‘Abi kuzu yok’ deyince hafif bir panik başladı ama belli etmedim.
Vakit vardı. Kuzu bulunurdu. 
Bir yere daha uğradım. Kuzu şiş ve biraz da pirzola vardı ancak birisi için ayrılmış, başka da yokmuş. Keşke telefon etseymişim, beni eli boş göndermek istemezmiş ama durumları biliyormuşum. 
Oradan da etsiz çıktım.
Korku filmi resmen. 
Aklıma nereden geldiyse, Jodie Foster ve Anthony Hopkins’in başrollerini paylaştığı Kuzuların Sessizliği filmi geldi. 
Hannibal Lecter’in kurbanlarını zevkle nasıl yediğini anlattığı sahneler aklıma geldi ancak, kuzuların filme nasıl müdahil olup filme adını verdiklerini anımsayamadım birden. 30 yılı aşkın yıl önceseyrettiğim filmde kuzular alaka diye düşünürken kendi korku filmime dönmeye karar verdim. 
Atıl Rasıh’ım Rum tarafına. Anlata anlata bitiremiyorlar. Güney’de yarı fiyatına diye. Kap gel bir iki kilo  bitsin gitsin. 
Benan’ı aldım. Daha doğrusu Benan beni aldı çünkü ne hikmetse adımı arabanın sigortasına eklemiyor. Metehan ana baba günü olduğu için geçer geçmez yakındaki markete kendimizi attık. Adını vermeyeceğim reklam olmasın diye ama herkes biliyor. 
İlk kez oradan alışveriş yapacaktım. Kasap reyonundaki adam Türkçe konuşuyor. Gidenler anlatmıştı o nedenle şaşırmadım. 
Kuzu eti fiyat etiketini gördüm bizdekinin yarı fiyatına geliyordu. Yasak bir şey yapan çocuklar gibi heyecanlıydım.  Bir kilo yerine iki kilo alacaktım. İki kilo parasına dört. 
‘Kuzu’ dedim. ‘yok’ dedi.
Başımdan aşağı kaynar sular döküldü. 
‘Sizinkiler’ dedi kuzeyi işaret ederek
 ‘beş kilo beş kilo aldılar. Bütün buzluk bitti’ dedi. 
Sessizce marketten çıkıp, KKTC’ye döndüm. Burayı da tükettik. 
Kebap isteyen Kuzum sonradan arkadaşlarıyla yemek planı yapınca ona mahcup olmadık gerçi ancak adanın her iki yanında, paramla dahi kuzu bulamayınca ağzımı bir süre bıçak açmadı. 
Benim için Kuzuların Sessizliği ya da ‘Kuzularla ilgili sessizlik’ bu olsa gerek.